Św. Józef – mężczyzna odpowiadający na Słowo. Zaraz po przebudzeniu. Patron nieociągających się. Opiekun tych, którzy od czytania Słowa chcą przejść do działania.

„Głoście zawsze, a kiedy będzie trzeba także słowami” – myśl przypisywana św. Franciszkowi z Asyżu. Józef nie potrzebuje słów. Życiem opowiada o Bogu. Mówca doskonały.

Obudzić się i działać. Usłyszeć i nie czekać, że kiedyś będzie lepszy czas, że kiedyś będę bardziej przygotowany… Więcej słuchać. Mniej mówić. Być wolnym  od wypowiedzenia ostatniego zdania.

W oczach mieć ewangeliczny żar. Może ktoś obok mnie przeczyta Słowo z mojej postawy. Zeskanuje jak czytnikiem dzisiejszą Ewangelię. Zapyta skąd ta miłość? Skąd te owoce Ducha? (Ga 5, 22-23). Co za Ogrodnik o nie dba?

Konkret. Realizacja Słowa. Uważność i zaciekawienie człowiekiem. Łaska uwolnienia od osądu. Nawet w myślach.

„Kto wśród was będzie chciał stać się kimś wielkim, niech będzie waszym sługą” (Mk 10,43).

Im więcej Słowa tym mniej nas, a więcej Jego.

„Już nie ja żyję, a żyje we mnie Chrystus” (Ga 2,20).

Mój głos i rysy twarzy łagodnieją. Uśmiech nabiera koloru nieba. I słyszy się lepiej.

„Oby Bóg dał mi słowo odpowiednie do myśli i myślenie godne tego, co mi dano” (Mdr 7,15).

Myślenie godne tego, co mi dano. Zamienione w działanie. W najmniejszą, codzienną czynność. Słowo umieszczone w uśmiechu, obowiązkach dnia, w traktowaniu siebie i drugiego człowieka. Zamieszkałe w oczach. Słowo pisane życiem.

Zadanie: Kiedy rano po przeczytaniu Słowa z dnia wejdziesz w rytm swoich obowiązków, realizuj je najlepiej jak potrafisz. A gdy natrafisz na trudny moment,  zapytaj Jezusa, co On by zrobił na Twoim miejscu. Spróbuj znaleźć odpowiedź w Słowie.