Św. Józef – mężczyzna troszczący się o Boży dom, niezależnie od okoliczności! Patron tych, którzy przebaczając, budują Boże Królestwo. Opiekun naszych dróg przebaczania.

„On zbuduje dom imieniu memu” (2 Sm 7, 13).

Uwierzyć w niemożliwe! Mogę budować dom dla Ciebie, jak Józef! Tam, gdzie mnie prowadzisz. Nawet w trudnych okolicznościach, gdy jakby domu brak.

W mojej jesiennej niemocy – Twoja moc! W słabości – Twoja siła, w moim chaosie – Twój pokój, w smutku – Twoje pocieszenie, w moim zagubieniu – Twój kierunek, w poszukiwaniach – Twoje Słowo, w moim cierpieniu – Twoje ramiona z Krzyża, w obojętności – Twoje ciągłe mną zainteresowanie.

„Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju” (Iz 9, 5b).

Jestem na drodze rozeznawania. Jeszcze kilka kroków. Na tej drodze lampą dla moich stóp jest przebaczenie. Bez niego droga we mgle i ciągłe zmęczenie.

Przebaczenie. Odpuszczenie. Darowanie. Konieczny materiał budowania domu dla Pana!

„Czy słusznie się oburzasz z powodu tego krzewu?” (Jon 4, 9a).

„Słusznie jestem śmiertelnie zagniewany” (Jon 4, 9b).

Nasze słuszne powody, aby rozpamiętywać urazy. Jak ich się pozbyć, kiedy sprawiedliwości nie widać nawet na horyzoncie? Naszej sprawiedliwości! Tak logicznie logicznej, zerojedynkowej!

„Gdy Bóg przebaczył Niniwitom, nie podobało się to Jonaszowi i oburzył się” (Jon 4, 1).

Jak żyć błogosławieństwami, gdy tylu zaplątanych zdarzeń wyjaśnić już się nie da? Jak żyć i realizować drogę powołania, kiedy nie ma czystej karty? Jest pewna historia zapisana. Coś w myślach uwiera. Coś zaburza sen spokojny.

Z Nim uwierzyć w niemożliwe! Zapełnioną kartę oddać Jemu. Przebaczyć! Przebaczenie rozpoczyna nowy, jasny rozdział.

„A Pan Bóg sprawił, że krzew rycynusowy wyrósł nad Jonaszem, by cień był nad jego głową” (Jon 4, 6).

Na upał prażący od myśli proszę o krzew kojący. Nawet na ten jeden dzień.

„(…) i przebacz nam nasze grzechy, bo i my przebaczamy każdemu, kto przeciw nam zawini” (Łk 11, 4).

Lubię kolory jesieni w słońcu. Ten blask. Patrząc na nie, myślę o mojej duszy, która może błyszczeć, jak one. Pełna kolorów życia. Ten blask, to Twoje przebaczające Serce. Zmieniasz mnie, staję się piękny, poprzez Twoje przebaczenie i poprzez moją decyzję o przebaczeniu. Przebaczenie? Uwierzyć w niemożliwe? Możliwe!

„Kiedy się będziecie modlić, mówcie Ojcze…” (Łk 11, 2).

Ojcze!

Zadanie: Zastanów się, jak wyglądają Twoje spowiedzi, jak się do nich przygotowujesz. A może chciałbyś zrobić rachunek sumienia z dłuższego okresu, poświęcić na to trochę więcej czasu? Zaproś Ducha Świętego, aby rozjaśnił każdy ciemny zakamarek Twojej duszy.