Św. Józef – mężczyzna rozważny. Patron tych, których decyzje wypływają z miłości! Opiekun naszych przemyśleń.
Myśl oparta o prawo, decyzja rozważna. Oddalić Miriam. Oddalając ocalić.
Jest jeszcze Boży plan. Przekraczający rozum.
Myśl człowieka, do której przychodzi Anioł. Komunikat, że wszystko jest pod Bożą kontrolą. Wystarczy nasza myśl nieuparta. Nasłuchiwanie. I miłość!
„Odnawiać się duchem w waszym myśleniu i przyoblec się w człowieka nowego” (Ef 4, 23-24a).
Józef odnowiony duchem w swoim myśleniu. Obudzony jako nowy człowiek. Decyzja, w której jest miłość – ratuje życie. Buduje dom dla Pana.
„Przez wzgląd na dom Pana (…), będę się modlił o dobro dla Ciebie” (Ps 122, 9)
Nad rozum pozbawiony miłości nadciąga noc.
„Bo swój rozum pogrążyli w mroku, odcięli go od życia Bożego” (Ef 4, 18).
Jak nie pogrążyć rozumu w mroku? Nie zabrać mu tlenu Bożego! Dotleniona głowa myśli lepiej, głębiej… Przyjmuje rozwiązania z perspektywy nieba, czasem niepojęte.
Pokorny rozum dopuszcza serce do głosu. Pokorne serce pyta rozumu.
„Wiara i rozum są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy” (św. Jan Paweł II „Fides et ratio”).
Chcę pytać swojego sumienia o miłość! Przecież o miłość zostanę zapytany!
„Byłem głodny, a daliście mi jeść…” (Mt 25, 35).
Pytać o miłość! Odpowiadać miłością!
„Miłość mi wszystko wyjaśniła
Miłość mi wszystko rozwiązała” (św. Jan Paweł II).
Zadanie: Okaż serdeczność i wdzięczność komuś bliskiemu, którego pracy ostatnio nie zauważałeś, nie doceniałeś. Dotleniaj swój rozum życzliwym sercem dla innych, dobrym słowem i spacerem ☺
Miłość jest kluczem do wszystkiego. Miłość Boga i bliźniego. I ufność pokładana w Boży Plan. Otwartość, nasłuchiwanie, wrażliwość, czujność… By nieść miłość, gdzie tylko może być potrzebna. By czerpać ją z wysoka, od Pana, który umarł i zmartwychwstał z miłości.
„Pokorny rozum dopuszcza serce do głosu. Pokorne serce pyta rozumu.”
Coraz częściej zauważam, że widzę coraz mniej rzeczy po ludzku mających sens, ale mających sens po Bożemu, lub szukam rozumem sensu Bożego w tym czego jeszcze nie rozumiem. Często mówię, „że rozumiem”, czyli jakby obejmuję rozumem, potrafię sobie to wyjaśnić. Jakby dowodem na istnienie serca we mnie może być to, że gdy nie rozumiem czegoś, to tego od razu nie odrzucam – mimo, że nie rozumiem. Tu chyba objawia się wiara w sens, którego mogę nigdy nie poznać, ale wierzę, że on jest. Jeszcze takie skojarzenie jak mąż i żona – rozum i serce. Można się pytać nawzajem, ale tu trzeba pokory i odwagi. Pokora i odwaga, tak różne słowa, a tak tutaj do siebie pasują i nawzajem się wyjaśniają.
„Gdy powziął tę myśl” – miewam różne pomysły i pragnienia, jedne się spełniają, inne nie. Jednak są i takie, które tak „powziąłem”, że bez mojego działania sprawy zaczęły się same toczyć. Jakby wystarczyło, że Bóg usłyszał to wołanie. Porównałbym to do podjęcia decyzji w sercu, a Bóg zobaczył moje przekonanie, zdecydowanie, że na pewno tak zrobię i ostatecznie już nie musiałem tego robić. To co najważniejsze dokonało się już we mnie, ta praca/przełom/nawrócenie.